Çocuk eğitiminde anne baba yaklaşımları
Çocuğun sağlıklı bir kişilik yapısı geliştirmesi, kendine güvenen, benlik saygısı yüksek ve hayatta başarılı bir birey olması büyük ölçüde anne-babanın çocuk yetiştirme yaklaşımına bağlıdır. Çocuğun kişilik gelişimini olumlu ya da olumsuz yönde etkileyen çeşitli anne-baba tutumları vardır.
Otoriter anne baba yaklaşımı
Bu anne-baba yaklaşımında anne-baba ; herşeyi bilen, doğruya yanlışa karar veren, çocuğa güvenemeyen, yanlış yapmasından korkan ve yanlış davranışlarından dolayı fiziksel cezaya başvuran, çocuğu aşagılayan ve küçümseyen, ona seçme ve tercih etme hakkı tanımayan bir tutum sergiler.
Bu yaklaşıma sahip ailelerin çocukları; ya aşırı derecede boyun eğici ve kendine güveni düşük ya da aşırı isyan edici, kural tanımayan, otoriteyle sürekli sorun yaşayan kişilik yapısı geliştirir.
Aşırı koruyucu tutum
Bu yaklaşımda çocuğa aşırı derecede müdaheleci anne-baba tutumu vardır. Çocuğun yapabileceği birçok görev anne ya da baba tarafından yapılır.Çocuğun kararları anne-baba tarafından alınır ve bağımsız hareket etmesine izin verilmez.
Bu yaklaşımı sergileyen ailelerde yetişen çocuklar ileriki yıllarda girişimci olamaz ve zorluklar karşısında hep sığınacak bir liman ararlar.
Destekleyici ve denetleyici tutum
Bu yaklaşımda ebeveyn çocuğun bireyselliğini destekler ve varolan potansiyeliniortaya çıkarmasına yardımcı olur. Çocuğa fiziksel ve pisikolojik yakınlık gösterir. Çocuğun başarılarını övmek, başarısızlıklarında ona destek olmak, özgün bir yaşam alanı vermek, davranışlarını gözlemleyerek denetlemek ve hatalı olduğunda ikna ederek hatalarından vazgeçirmek bu yaklaşımın temel unsurlarıdır.
